DOĞURAN MI ? BÜYÜTEN Mİ ?

         Semra hanımın öyküsüne kulak verelim...
           "Yıllar önce  şimdiki annemin yani teyzemin çocuğu olmamış,annem de üçüncü çocuğuna hamile,
-teyzem bacım bu çocuğu doğduktan sonra bana ver ben bakayım demiş
-.Annemde asla olmaz veremem demiş,doğum üzerine öz annem ölünce beni teyzem almış. İyiki teyzem ve eşi beni büyütmüşler ,iyiki benim annem teyzem olmuş çok mutluyum hiç bir şeyin eksikliğini hissetmedim şunumda olsun bunum da olsun diyebileceğim eksik bir şeyim olmadı.onları çok sevdim babam(teyzemin kocası )beni sık sık dayıma(öz babama )ziyarete götürürdü .ben herkesten sevgi aldım ama en çokta babamı sevdim.babam rahmetli olduktan sonra bir yanım boş kaldı.onu çok arıyorum,şu anda 80 yaşında annemle altlı üstlü oturuyoruz aynı apartmanda komşuyuz.babam iki sene oldu aramızdan ayrılalı .onu çok özlüyorum "derken gözlerinin dolması ona olan sevgisinin delili akan göz yaşları oluyor.
Bir süre sessizlik olduktan sonra "ilk evlatlık olduğumu bana lisede söylediler,çünkü o zaman beni nufusta üstlerine geçirdiler bende hiç annemi merak etmedim çünkü teyzem o açığı o kadar çok güzel kapatmıştı ki başka sevgiye başka arayışlara girmedim Allah razı olsun yine söylüyorum babamı çok seviyorum.kendimi çok sevgi dolu hissediyorum her şeyin özünde sevginin yattığını ve zorlukların sevgiyle aşılacağını düşünüyorum.benim için sevgi ,değer, babam ,annem ,çocuklarım, eşim"diyor.Teyzesinin kocasını öz babasından daha çok seven ve onun eksikliğini çok derinden hisseden yokluğundan büyük üzüntü duyan semra hanımın duyguları bana selvi boylum al yazmalımda ki sevgi neydi? Sevgi emekti  değer vermekti .sözlerini hatırlattı.
Şimdide başka bir öyküye yol alalım...
         Okumayı çok seven ve daha okula başlamadan önce öğretmen olacağına karar veren Aliye teyze ilk okula büyük bir sevinçle başlar ve beş yıl sonunda başarıyla ilk okul diplomasını aldığı gün diplomadaki isim dikkatini çeker ve koşarak eve gelir.Babacığım babacığım bak buraya senin adını yanlış yazmışlar der .Babasıda diplomayı eline alır ve "yanlışı düzeltiriz kızım der"ve o gün öğrenir evlatlık olduğunu onun üzerine babası Aliye teyzeyi nufusuna geçirir. Ve kızının okuması için elinden geleni yapan onun mutluluğu için her şeyi seferber eden bu güzel insanlar emeklerinin karşılığını öğretmen olan Aliye hanımın ağzından dökülen sözlerden duyabiliyoruz."ben çok şanslı bir insanım ne öğrendiysem annemden babamdan öğrendim ve bende faklı bir şey yapmadım sadece onlardan gördüklerimi uyguladım "diyen Aliye teyzenin mutluluğu ve onlara karşı duyduğu minnettarlığı gözlerinden okuyorum ve  bugün 70 yaşında ,hala ayakta olan aktif gönüllü işlerle hayatın içinde olan bu koca yürekli kadına teşekkür edrim.
            Vesile olan mı ? emek veren mi ?Aşık Veysel'in dediği gibi" iki kapılı bir handa gidiyorum gündüz gece"ilk kapı annemiz ,bu kapıdan gireriz dünyaya orada ağırlanırız misafir olarak bizden önce gelenler buraları öğrendiği için bize mihmandarlık yaparlar .Onların öncülüğünde bizde gidişatımıza yön veririz .Bu bazen bizim bilemediğimiz hesaplar ve elde olmayan sebebler nedeniyle bizi dünyaya getiren annenin elinden alınıp başka bir anneye emanet ediliriz .
        Kendi içimizdeki güzelliklere erebilmemiz için  bize bu yolda vesile olan doğuran maddi   fiziksel doğumumuzun yanında manevi doğumumuzun inşasında bizi sevgiyle büyüten  bizimle ilgilenen emanete bir çiçek misali bakıp narin saksılarda yetişmesine yardımcı olan sevgiyle sulayan ışıkla bilgiyle besleyen en sonunda çiçek açıp gül misali etrafına kokusunu yayan Semra hanımın  ve Aliye teyzenin şahsında bu nadir özel insanların ellerinde büyüyüp emanetlerine iyi baktıkları için örnek oldukları için elleri öpülesi bu insanlardan almamız gereken dersleri umarım almışızdır.doğurmak marifet değil  asıl marifet yaradan aşkına emek verip onu sevgiyle yetiştirmek."iyiki benim annem babam sizsiniz."Allah razı olsun dedirte bilmek .