Özledim
İki haftada neyi özledim? diye soracak olursanız bir çok şeyi size sıralayabilirim.
Hoşgeldiniz diyene el uzatıp tokalaşmayı ve candan sarılmayı,
Seni görmek ne güzel diyen dostları özledim.
Bahar kokusunda sokaklarda yürümeyi, bağlarda bahçelerde menekşe dermeyi özledim.
Can bildiğim aynı karında yattığım, kardeşlerimin yüzünü, sohbetini özledim.
Birlikte yol aldığım, yüce gönüllü öğretmenlerimi, söyleşilerde heyecanla buluştuğum öğrencilerin Gülen gözlerini özledim.
Çaya,kahveye eşlik eden konu komşuyu özledim.
Şehrin sokaklarında,caddelerinde yürümeyi,alışveriş yapmayı, yeni yüzlerle tanışmayı özledim.
Dağların eteğinde, yaylaların çimeninde koşmayı, mangal yakmayı özledim.
Sokağımda ki Kediye, köpeğe, kurda kuşa selam vermeyi özledim.
Köyümde yalın ayak toprağa basmayı, suyu gözesinden içmeyi özledim.
Durakta Otobüs beklemeyi, bastığın kartın yetersiz bakiyesinin sesini, büyüklere gülümseyerek yer vermeyi özledim.
Sinema, tiyatro, hastane, postane alışverişte, bankada kuyrukta beklemeyi özledim.
Sabah eşimi işe gönderirken güle güle git,
Akşam kapı çalınınca hoşgeldin demeyi özledim.
Cenazede sarılıp ağlamayı, düğünde bayılıp oynamayı özledim.
Özledim; herşeyi kısacası hayatın taaaa kendisini...özledim.
Bu süreçte şunu öğrendim...
artısıyla eksisiyle,
inişleri çıkışlarıyla var olmaya çalıştığımız şu dünya köyünde sevgiyle bütünün hayrına iş yaparken bir virüsün nelere Kadir olduğunu öğrendim. Görelim mevlam neyler, neylerse güzel eğler.
Dünya Köylüsü
Ayla Bağ
