"BABAM"

           On dokuz yaşında nişanlandım ,yirmibir yaşında evlendim. Bu yaşıma kadar ailemden öğrendiklerim beni evliliğe ve gurbete hazırlamıştı ufak ufak. İlk okuldan sonra yatılı okula gittiğimden dolayı annem kızım sen gurbet hakkını doldurdun seni uzaklara gelin vermem derdi.Büyük konuşmuş olacak ki yada gurbetlik hakkım dolmamış olacak ki evlendiğim kişi denizci asker ve görev icabıyla en yakın gelebileceğimiz yer Ankara memlekete altı saat.
           Düğün hazırlıkları başladı. Bizim oralarda düğün çehizlerin asılmasıyla başlar, bir hafta boyunca çehiz görmeye hediyesini alan gelir. Bende geleni gideni karşılıyorum sohbet muhabbet ettikten sonra uğurluyorum. Bir gün babamla kapıda karşılaştık, babam gözümdeki yaşları görünce hayırdır kızım dedi bende hiç sesimi çıkarmadım ,yanımda annem vardı ne olacak o gelin hem gider hem ağlar dedi. Babam ikna olmadı, aldı beni karşısına , bak kızım dedi sen benim için çok değerlisin, evliliğe henüz hazır değilim kararımdan vaz geçtim dersen,davullar çalıyor diye sen evlenmek zorunda değilsin,Ben sizi ellerin elinde ezilesiniz diye yetiştirmedim, değerini kıymetini bileni başının üstünde taşı ama sana değer vermeyeni ben dahi olsam sende değer verme  kendini ezdirme baktın olmuyor  dön gel kapım her zaman açık başımın üstünde yerin var dedi. Bende  babacığım ben bu evliliği kotaramayacağımdan değil sizden ayrılacağıma üzülüyorum dedim ağlamam o yüzden. Babamda üzülme özlediğin zaman biz geliriz sen gelirsin bunu aşarız dedi ve sarılıp beni öptü.Bir gün hatırlıyorumda Kadir İnanırın "köprü"filmini izlerken sen ağlamıştın sen ağladın diye bende ağlamıştım.Babamı ilk kez ağlarken gördüm.Babam aslında pek gülmez ama Kemal Sunal'ın filimlerini izlerken gülerdin bende seni izlerdim sana gülerdim babam ne güzel gülüyor diye.Arkadaşlarının arasında sevildiğini sen yokken bize verdikleri değerden anlıyorum .El üstünde tutarlardı bizi.İlk öğretmeni babası olunca biraz şanslı oluyor insan.İşte ben böyle bir babanın kızıyım.Öğütlerin hala kulaklarımda. Canım babam sen ne güzel bir insansın , sen bana değer verdin bende hak eden herkese değer verdim. Ayaklarımın üzerine durmayı, zorlukları sevgiyle aşmayı, dara düştüğümde sıkıntılardan içimdeki inancımla ve nasihatlerinle aşmayı, dik durmayı, kula kul olmamayı, senden öğrendim baba, eğer bana gelinlikle çıktın kefenle gelirsin bu eve deseydin yaşamımdaki sorunları aşmak için ben o gücü nerden alırdım baba? Kanadım kolum kırık, eller kadrimi kıymetimi bilirmiydi? sen bana bu gücü vermeseydin ben ne yapardım, tutunacak dalım olmasaydın ne olurdum. Bir yaprak misali oradan oraya savrulur kırılırdım. Eller kadrimi kıymetimi bilirmiydi baba?
       Sen ne büyüksün, sen ne yücesin ki,  Önce sen beni sevdin, ben kendimi. Sen bana güvendin ben kendime seni çok çok seviyorum babam. İyiki varsın iyiki benim babamsın. Bu günkü onurlu duruşumun  dik başlı oluşumun her zaman hakkı savunuşumun, doğruyu söylemem sendendir, Bütün güzelliklerin temelinin atıldığı aile ocağında sohpetlerinle pişirdiğin o küçük kız bugün kocaman bir çocuk seni çok seviyorum baba.....
           Dünya köylüsü
     Sana olan duygularımı şair Yıldırım Nardan'ın dizeleriyle dile getirmek istiyorum ...
 
       BABA
Eskimiş bir mektupta hasret dolu satırlar,
Sararmış fotoğraflarda unutulmaz anılar,
Yitik bayram sabahlarında çocuksu sevincimsin sen BABA.
Dinlediğim hicaz şarkıda gönül telimi titreten,
Gözlerinden değil yüreğimden kopup gelen gözyaşımsın sen BABA.
Yaşamak denen bulmacada nasihatlerinle doğru cevabım,
Kaybolduğum kalabalıklarda pusulamsın sen BABA.
Emekleyerek başladığım bazen tökezlediğim bu yolculukta,
Şimdi yürüyorsam dimdik
Güvenle sırtımı dayadığım kocaman bir dağsın BABA.

                                                                           Yıldırım Nardan